Rozdział 11

– Anna kończyła sprzątać łazienkę. Zawsze pilnowała, by dom wysprzątany był sterylnie. Wiktor to bardzo lubił.
– Zboczenie zawodowe chirurga.

– Pomyślała i uśmiechnęła się do wielkiego lustra, które dokładnie chwilę wcześniej umyła. Kiedy przeszła do rozmyślań nad tym, że tak właściwie nigdy nie pytała Wiktora o to, czy myśli o powrocie do zawodu chirurga, czy za tym tęskni, usłyszała kroki Wiktora za sobą.
– Co cię tak wzięło na sprzątanie?

– Odezwał się, a pytanie poprzedziło charakterystyczne chrząknięcie.
– Mówisz tak, jak bym sprzątała w domu od wielkiego dzwonu.

– Odparła szorując toaletę.
– Przepraszam, nie o to mi chodziło, po prostu…Myślałem, że też pozwoliłaś sobie na odrobinę odpoczynku.
– Odpoczęłam przez godzinkę, natomiast na więcej nie mogłam sobie pozwolić. Zosia zaraz wróci z Polą, dom jednak trzeba było posprzątać. Tata od dwóch dni jest w szpitalu i…
– No właśnie. Zaraz do niego jadę.
– Jak to? Już? Dopiero co wypocząłeś, powinieneś coś zjeść…
– Zjem wieczorem. Nie powinien być teraz sam.
– Wiktor. On nie jest sam. Nasi przyjaciele i my, co chwila się przy nim zmieniamy. Teraz jest przy nim Jarek, pisał mi smsa.
– Jezus Maria Jarek, Jarek, Jarek! Przez Jarka ojciec wylądował w szpitalu! Przez Jarka żyje w ciągłym stresie, bo czeka na niego, tęskni za nim, a on biega gdzieś za własnymi sprawami do jasnej cholery nie widzisz tego?

– Anna odłożyła detergent, którego właśnie miała użyć.
– Wiktoor! No ty chyba troszeczkę przesadzasz przez te niespełnione rodzicielskie ambicje i braterską zazdrość, bo już sama nie wiem jak mam to nazwać. Jarek bywa u ojca kiedy może…
– Tak, przy okazji opowiada rzeczy, o których ojciec wiedzieć nie powinien, wysyła mu listy…

– Zatrzymał się w połowie zdania.
– Kochanie! O czym ty bredzisz! Jakie listy, jakie rzeczy, o których ojciec nie powinien wiedzieć? Czy ty nie wpadasz w paranoję? Oskarżasz Jarka bez powodu o coś, na co nie masz dowodu, bo przecież nie słyszysz tego, o czym rozmawiają do cholery…
– Ojciec mi powiedział!

– Wpadł jej w słowo.
– No to faktycznie zmienia sprawę, ale bardzo cię proszę, nie podnoś na mnie głosu z łaski swojej.

– Powiedziała stanowczym, poddenerwowanym głosem.
– To znaczy co ci ojciec powiedział?
– Jezu! Anka! Czy to ważne? Powiedział mi o tym, że dostał od niego list, przeżywał to bardzo i stresowało go to.
– Wiesz, co było w tym liście?
– Wiem, bo to dotyczyło też mnie.
– A możesz jaśniej?
– Jarek postanowił opowiedzieć ojcu o przyczynie naszego konfliktu, chociaż nikomu do tej pory nie przeszkadzało, że wiedzieliśmy tylko my dwoje, zresztą sam mnie do tego niegdyś zmusił.

– Anna z impetem wzięła do ręki nawilżoną ściereczkę i zaczęła polerować umywalkę.
– No, żałuję tylko, że to nie ja byłam adresatką tego listu w takim razie, ojcu nie rozwinęłaby się ta pieprzona infekcja, a ja poznałabym chociaż tą przeklętą tajemnicę. Jarek poszedł po rozum do głowy najwidoczniej. Ileż można żyć z niewybaczonym poczuciem winy, bo tylko to musiało go do tego pokierować.
– Cóż. Szkoda, że tak późno doszedł do takiego wniosku i tyle lat jakoś z tym żyliśmy, bo tak było mu na rękę.
– Nikt nie bronił ci być mądrzejszym od niego i opowiedzieć chociażby swojej żonie, o co tak naprawdę masz do niego żal.
– O tym wie tylko on, ja i teraz już mój ojciec. Anka, to naprawdę nie jest tak zwyczajna sprawa jak może się wydawać. Nadal mówienie o tym sprawia mi ból, bo to wspomnienia, które…
– Czyli nadal stosujemy niezawodną taktykę: Tylko nie mów Ance?
– Nie, to nie tak…Dobrze wiesz, że nie wszystko da się powiedzieć tak od razu, tak prosto…Sama dobrze wiesz!

– Spojrzał na nią znacząco.
– Najlepszą obroną jest atak, co? Tak, wiem, że koszmarami z mojego życia dzieliłam się z tobą w różnych dawkach i odstępach czasu, ale jednak. A w twoim przypadku, jak się okazuje z biegiem czasu wiem niewiele więcej, a właściwie nie wiem nic o tobie prócz tego, że twoja pierwsza żona umarła, pozostawiając ci małą córkę na wychowaniu, wiem też, że masz brata, do którego masz żal, że nie pomógł ci w opiece nad ojcem i Zosią i wyjechał. Tyle.

– Klasnęła w dłonie i zaczęła chować detergenty.
– Znamy się już trochę Wiktor. Jesteśmy małżeństwem, mamy dziecko, noc w noc sypiamy ze sobą i wybacz, ale…
– Faktycznie. Bilans tego, czego nie wiesz wypada tragicznie. Obiecuję poprawę. Niech tylko ojciec dojdzie do siebie, a przysięgam, zbiorę się w sobie i…
– Mówisz tak tylko dlatego, bo wiesz co chciałabym usłyszeć?
– Nie, po prostu uważam, że masz rację. Jestem ci coś winien. Tata też twierdzi, że powinnaś o tym wiedzieć, by lepiej zrozumieć moją skomplikowaną naturę.

– Anna westchnęła ciężko, umyła ręce, a potem podeszła i przytuliła męża.
– Wiktor…To wszystko co się dzieje w naszym życiu, pasmo nieszczęść jest zbyt wysokie w porównaniu do tych pięknych chwil. Co z naszym oficjalnym ślubem, z poszukiwaniami większego domu…Wiem, że nie powinnam ci teraz tym zawracać głowy, bo myślisz co będzie z ojcem…
– No właśnie, a propos taty. Ulżyło mi, kiedy się okazało, że to nie był zator płucny. W przeciwnym razie miałbym do siebie pretensje, że coś przeoczyłem.
– Tak, ale doszło u niego do ciężkiej niewydolności oddechowej, więc nie wiem czy to jakieś pocieszenie. Dobrze wiesz, że najbliższe doby mogą być decydujące.
– Tak, wiem. Niestety bardzo dobrze to wiem. Pojadę teraz do niego, zmienię Jarka. Poradzisz sobie z Polą?
– Pytasz tak, jak byś nie wiedział. Oczywiście, że tak. Tylko nie siedź tam do późnej nocy. Ja rozumiem, że sytuacja jest ciężka, ale żyć trzeba, jeść, spać…
– Wieeem…Obiecuję poprawę. Lecę!

– Pocałował ją w usta lekko przygryzając dolną wargę i za nim zdążyła coś odpowiedzieć, zniknął. Wzdychając ciężko poszła do kuchni, chcąc zaparzyć sobie kawę, lecz w połowie drogi przystanęła słysząc dźwięk swojej komórki. Odnalazła ją w torebce na przedpokoju i szybko spojrzała na wyświetlacz. Numer był nieznany, ale postanowiła odebrać.
– Tak słucham.
– Pani Anna Reiter Banach?
– Tak, przy telefonie, a o co chodzi? Z kim mam przyjemność?
– Maria Kofta. Jestem…To znaczy byłam opiekunką pana Stefana Jabłońskiego…

– Annie ciarki przeszły po plecach, gdy usłyszała niepokojąco drżący głos kobiety.
– Tak, pamiętam panią. Czy coś nie tak z panem Stefanem?
– Lekarz mówi, że jego życie to…To kwestia kilku dni i pan Stefan…Pan Stefan prosił mnie, abym do pani zadzwoniła, bo…Bo chce ostatecznie sfinalizować swój testament. Pragnie, żeby pani przy tym była i…Chciałby z panią jeszcze w ostatnich dniach życia porozmawiać.

– Dłonie Anny zaczęły mocno drżeć. Zrobiła się blada, a na czoło wystąpiły jej krople potu. Westchnęła rwanym oddechem i przełknęła z trudem ślinę.
– Ro…Rozumiem…Niestety dzisiaj nie mogę przyjechać, ale jutro…Jutro zrobię to na pewno.
– W porządku. Na jutro umówię także notariusza i powiem panu Stefanowi, będzie spokojniejszy.
– Dobrze. Dziękuje pani serdecznie za informacje. Do zobaczenia.